กระเดิด ๒ หมายถึง ก. ลงกันไม่สนิท, กระดกสูงกว่าพื้น, เช่น กระดานกระเดิด.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระดัก และ กระดิก เป็น กระดักกระเดี้ย และกระดิกกระเดี้ย.
ก. เอาเข้าข้างสะเอว เช่น กระเดียดกระจาด. (ข. กณฺเฎียต).
ว. ค่อนข้าง, หนักไปทาง, เช่น กระเดียดเปรี้ยว หน้าตากระเดียดไปทางแม่.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระดี้ เป็น กระดี้กระเดียม.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระด้วม เป็น กระด้วมกระเดี้ยม.
น. ส่วนของกล่องเสียง มีลักษณะโปนออกมากลางลำคอเหนือท่อลม เห็นได้ชัดในผู้ชาย เรียกว่า ลูกกระเดือก.
(ปาก) ก. กลืนอย่างลําบาก เช่น กระเดือกไม่ลงคอเต็มกระเดือก.